Er was ooit ook een podcast. Klik hier

Toen ik de zaal binnenkwam stonden twee heren, vermoedelijk de regisseur en de scenarist, net uit te leggen dat ze deze film met hart en ziel gemaakt hadden, dat hun budget zo ontstellend laag was geweest en dat ze zelfs geen geld hadden gebruikt om de persmap door een PR-dame uit te laten delen. Kijk, dat kweekt sympathie. Ik heb nog nooit een persmap uitgereikt gekregen door de maker van een film en bovendien hoop ik altijd iets leuks te zien dus aan goede wil was bij mij alvast geen gebrek.

Een Nederlandse roadmovie, da's altijd een probleem. Vanaf Amsterdam sta je immers in een uur en vijftien minuten in Duitsland. Als je begint in Delfzijl en dan persé bij Vlissingen de grens over gaat, kun je het misschien nog een beetje rekken maar dan nog moet je het hele verhaal toch wel in een halve dag persen. Kortom, je moet per definitie de grens over. Dat gold voor Monte Carlo, voor The Delivery en dat geldt dus ook voor Joyride. Die speelt zich dan ook grotendeels af in Frankrijk.
Het uitgangspunt is simpel, met name als je niet moeilijk doet over de details: drie jonge meiden gaan in een opwelling naar Nice om mee te doen aan een modellenwedstrijd. Het gaat om de blonde Roos (Dorien Haan), de rondborstige Chantal (Georgina Verbaan) en de psychopate Joy (Peggy Vrijens).

Jaja, met die Joy is aardig wat aan de hand. Zo neemt ze het Roos en Chantal kwalijk dat die vergeten zijn om naar een speciaal vriendinnenfeestje te komen en daarom besluit ze om de dames via een ingenieus plan op te laten draaien voor moord. Of om ze te vermoorden, ik ben even de draad kwijtgeraakt. Ze jat een auto en zo gaat het drietal op stap, waarbij Roos en Chantal aanvankelijk niets vermoeden van Joy's kwade plannen. Zelfs als de kofferbak opengaat en daarin een bewusteloze en vastgebonden man in blijkt te liggen, gaat bij de dames nog geen waarschuwingslampje branden. En als dat wel was gaan branden hadden ze waarschijnlijk het licht daarvan gebruikt om hun make-up bij te werken.
De man in de kofferbak heet Tim (Tycho Gernand) en hij is niet de eigenaar van de auto maar moest er wel op passen. De dames verplaatsen hem naar de voorstoel, binden hem daar weer vast (in een cabriolet, mind you) en rijden vrolijk verder. Slechts heel langzaam beginnen Roos en Chantal te ontdekken wat Joy's snode plannen zijn.

Eerst het goede nieuws: Joyride ziet er goed uit, zelfs de stukken waarbij je niet pontificaal in Verbaan's decolleté loert. Met name in Frankrijk zijn er een paar mooie locaties gevonden. Over het acteerwerk heb ik weinig te klagen, in aanmerking genomen wat voor soort film dit is: Verbaan eist weliswaar alle aandacht op, maar als je haar een oppervlakkig krengetje laat spelen krijg je nu eenmaal waar voor je geld. (Met name als ze alleen voor een onkostenvergoeding werkt, zoals nu.) Daarnaast ziet het er allemaal uit of er op film gedraaid is, al ben ik wat dat betreft nu ook weer geen expert. In elk geval heb ik nergens korrelige plaatjes gezien, zoals bijvoorbeeld wel bij Adrenaline (om eens een kutfilm te noemen, toevallig ook met Georgina Verbaan) het geval was.

Nee, waar Joyride een paar fikse steken laat vallen is bij het verhaal. Nog afgezien van het personage Joy, een punkmeisje dat in een nogal vreemd uitziend slooppand woont, wordt hier ook verwezen naar een mij volslagen onbekende Franse mythe over drie maagden in het stadje Troisvierge. Daar haalt Joy dan ook de inspiratie voor haar moorddadige plan vandaan. Helaas geeft met name dat element het hele verhaal een vreselijk kinderachtige sfeer, met name omdat Joy ook nog eens een Blair Witch-achtig dagboekje aan het bijhouden is. Ik snap wel wat de bedoeling was, maar ik had een aantal keren het idee dat het weer 1979 was en ik naar KRO's kindertelevisie zat te kijken. Nog afgezien daarvan: niet dat ik het graag wil testen maar als je mij vastgebonden met drie vrouwen in een auto zet en je doet geen prop in mijn mond, lul ik mezelf echt binnen een uur weer los hoor. En dan liggen er toch zeker 2 van de 3 dood op de achterbank, met een nagelvijl in hun oogkas en een lippenstift dwars in hun strot. Wat dat betreft zit deze Tim toch behoorlijk passief-agressief op die stoel. Als die knaap nu verbaal wat sterker was geweest, zou de rest van dat slappe verhaal minder zijn opgevallen.

Toch is er goed nieuws voor de makers: er zijn mensen genoeg die naar films als Costa!, Snowfever en Volle Maan kunnen kijken zonder de hele zaal onder te kotsen. Ik denk dat die mensen van Joyride zullen smullen, aangezien de film duidelijk een stuk beter is dan dat drietal. Misschien zien die pubers dan ook voor het eerst van hun leven een psychologische thriller, een roadmovie of een ontvoeringsdrama. Kijk, ik kan in die genres tientallen betere voorbeelden opnoemen maar ik ben dan ook 32, luister naar BBC 4 en kijk films voor mijn brood. Ik ben gewoon de doelgroep niet!

Leo, Frank, fijne kerels: ik begrijp dat het lullig is om te moeten horen, maar al jullie harde werk heeft helaas niet zozeer een volwassen thriller opgeleverd alswel een kinderfilm. Gelukkig is het best een aardige kinderfilm geworden! Ga snel posters ophangen op alle middelbare scholen van Nederland (sla de VWO-scholen maar over, trouwens)en dan wordt het ongetwijfeld alsnog zakken vullen. Als er érgens geld is te halen, dan is het toch wel bij die pubers. En graag tot ziens, want dat jullie voor een scheet en twee knikkers wonderen weten te verrichten is wel duidelijk dus ik houd me aanbevolen voor de volgende poging.

Score: 4/10
Martijn Warnas