Er was ooit ook een podcast. Klik hier

Een van de beste reviews die ik ooit geschreven heb, op een totaal van 650, is die van de vorige film, Mission Impossible 2 (2000). Hij zit zo vol met grappen en intelligente maar grappig geformuleerde observaties, dat ik daar deze keer waarschijnlijk niet meer overheen kom. In de samenvatting staat al: 'Meer gaten in het verhaal dan criminelen in vak F'. En dat was grappig joh, zes jaar geleden!

Nu wil het geval dat ik toch weer naar deel 3 ben geweest en dat men mij vervolgens als relatiegeschenk een geheugenstick heeft geschonken met het MI:3-logo erop, in een DHL-doosje dat bij het openen het bekende muziekje speelt. Ik voel dus een morele verplichting, niet zozeer voor het leveren van een juichend verhaal maar in elk geval voor het schrijven van een paar honderd worden.

Nu kan ik eerlijk zeggen dat ik over deze film best te spreken was, ondanks het feit dat het verhaal weer op worst slaat. Of, zoals ik dat op bijna poëtische wijze in de vorige review stelde: 'Als je een écht plausibele reden zoekt om iemand met twee machinegeweren in zijn handen op een motorfiets van een flatgebouw te laten springen, om maar eens wat te noemen, ben je al snel twee uur kwijt aan de inleiding van het verhaal.' En dat probleem geldt natuurlijk nog steeds.

Tom Cruise, niet mijn favoriete acteur maar in veel opzichten zéér geschikt voor dit soort rollen, is opnieuw Ethan Hunt, medewerker van een Amerikaanse geheime dienst met de titel IMF, oftewel Impossible Mission Force. Wat in Nederland het Ministerie van Bestuurlijke Hervorming is, zeg maar. Na twee missies die iets teveel uit de hand liepen heeft Ethan besloten alleen nog maar andere agenten op te leiden. Hij wordt dus instructeur en heeft ook een vriendinnetje gevonden. Deze Julia is verpleegster en denkt dat Ethan een saai, simpel ambtenarenbaantje heeft. (Daar komt dus ook gezeik van: 'Moet je nu alwéér naar een conferentie, schatje?')

Toch gaat Ethan weer terug in actieve dienst als ene Lindsey, zijn eerste student, op een missie in Berlijn in de problemen raakt en teruggehaald moet worden. Daarbij komt hij op het spoor van Owen Davian, een gewetenloze wapenhandelaar. Dat is een prachtige boevenrol voor Philip Seymour Hoffman, die zich wat mij betreft meteen weer verexcuseerd weet voor dat irritante gepiep in 'Capote'. Davian heeft iets in de aanbieden wat 'Konijnepootje' heet en een gevaarlijk biologisch logo draagt. Meer legt de film er niet over uit, want zo werkt dat hier nu eenmaal. Ethan Hunt op pad sturen vereist van een scenarist net zoveel creatieve energie als een Labrador motiveren om achter een stok aan te rennen. (Oh, die ga ik onthouden voor MI:4!) Samen met wat collega's voor de technische ondersteuning voert Hunt missies uit in Berlijn, Vaticaanstad en Shanghai. Daarbij weet hij Davian wel te arresteren, maar die heeft gevaarlijke vriendjes en het duurt dan ook niet lang voor die gek weer op vrije voeten is, met de belofte dat hij Ethan en zijn nieuwe vlam zal laten boeten. Dat maakt hij dan ook waar.

Hoe iedereen aan de juiste informatie komt, wordt nergens uitgelegd. Tenslotte is de IMF een geheime dienst, die hoort gewoon alles te weten. Hunt accepteert dan ook klakkeloos van iedereen telefoontjes en tips en vraagt nooit: 'Hoe weet je dat en weet je het zeker?' Waarom zou hij ook, het klopte in de vorige films ook altijd.
Verder wordt er weer hele leuke apparatuur gebruikt en met name op het gebied van vermommingen gaat de verkleedkist en de schminkdoos helemaal open. Bij de vorige film klaagde ik al over de ruime beschikbaarheid van perfect lijkende maskers die iedereen op- en afzette alsof het zonnebrillen waren en hier flikken ze dat doodleuk weer. We zien zelfs hoe die maskers a la minute gefabriceerd worden! De techniek blijft verbazen en na afloop voelt het als een extra grote vernedering wanneer ik een halve minuut zit te worstelen met de blue-tooth connectie van mijn carkit.

Een leuke bijrol is overigens weggelegd voor de Britse komiek Simon Pegg, die al eens een hoofdrol speelde in de Britse griezelcomedy Shaun Of The Dead. Hij speelt een technicus die loyaal blijft aan Ethan, al durft hij dat eigenlijk niet. Pegg's rol doet me denken aan Alan Cumming, die ook via dit soort typetjes in de trant van 'aardig maar nerveus aangelegd technisch genie met onmisbare kennis voor de missie' opklom tot steeds grotere rollen. Ik gun Simon hetzelfde, maar dan zonder rampenfilms in zijn CV als Spy Kids en Son Of The Mask.

Er zijn actiefilms met een beter verhaal, maar er zijn er veel meer met een sléchter verhaal. Tomb Raider, om eens wat te noemen. En soms heeft een mens gewoon zin in een paar uur James Bond-truukjes, ontploffingen, verkleedpartijtjes en geheime dienst-geneuzel. Mission Impossible 3 biedt wat dat betreft gewoon een goede mix. De bijnaam is niet voor niets: Mission Implausible.

Score: 6,5/10
Martijn Warnas